nikt tu nic nie wie nikt niczego nie widział nikt tu nie chce siedzieć w dupę jeb*** //X4 1. ludzie stoją po kredyt w kolejce Stefczyk zaciera ręce młodzi rodzice piją coraz więcej koleje dziecko + 500 nowa domówka dziewczyny na piętrze podobno najlepsze w mieście maja dykcje i prezencje 3 godziny - 1200 cały miesiąc i nad godziny Ma dopiero 11 miesięcy i jest najmniejsza z całej gromady, a już sobie wszystkich podporządkowała, nawet psa. Futerko prawdopodobnie miała wycięte, ponieważ zaczyna dziwnie odrastać. Dla człowieka jest przemiła, śpi na poduszeczce obok i głośno mruczy, wszystko ja ciekawi. Karen, naprawdę jaka jesteś - nie wie nikt Random lyrics: Nie Prosze O Wiecej, Niebo To My, Once In A Lifetime, One & One, One One, Perfect Moment, Sleep With Me, Soul Boy, Stop, Thats the Way I Feel About You, Thats The Way I Feel About You, The Day I Get Over You, The Story So Far, To Atlanta, TO NIE JA, Whatever It Takes, When You Come Back To Me, PEENI WALLI, SENSEE PARTY, 13, 3 Tekst piosenki . Już noc i pusty dom I nie zobaczy nikt Jak na ostatnim piętrze Nieczynnej windy drzwi otworzą się I zamkną się, Otworzą się… Gdy świt i chłodny wiatr To nie zobaczy nikt Jak nad ciepłym wyjściem z metra Gazety zmięty strzęp Unosi się, opada i unosi się… Nie wiemy nic O cichym życiu rzeczy Najcichszych kilku chwil. Nim ptaki zbudził świt. I gwiazd które spadły w dół. Nie odda nam już nikt. Tych lat nie odda nikt. Tych lat nie odda nikt. Nie powracajmy już do dawnych nocy ani dni. Wyrzućmy z serca żal. Uciszmy nagły gniew. Naprawde jaka jestes Nie wie nikt Bo tego nie wiesz nawet Sama Ty W tanczacych wokól Szarych lustrach dni Rozblyska Twój Zloty smiech Przerwany w pól Czylu gest W pamieci skladam wciaz Pasjans z samych serc Naprawde jaka jestes Nie wie nikt To prawda nie potrzebna Wcale mi Gdy nie po drodze Bedzie razem isc Uniose Twój Zapach snu Rysunek ust Barwe slów Niedokonczony Jasny portret Twój . W niedzielę, 11 marca 2018 r., sala w Domu Weselnym „Ambrozja” w Łapiguzie była miejscem obchodów Dnia Kobiet dla sołectwa Łapiguz. Spotkanie rozpoczęło się powitaniem gości, a poprowadzili je sołtys Łapiguza Dariusz Rabiega i Janusz Sereda członek Rady Sołeckiej Łapiguza. Słowo wstępne o kobietach powiedział Andrzej Luszewski członek kabaretu „Taka Potrzeba”. Jako pierwsi z bogatą częścią artystyczną wystapili uczniowie ze Szkoły Podstawowej w Borowinie Sitanieckiej pod kierunkiem nauczyciel Małgorzaty Flis, a byli to: Martyna Brodzińska, Oliwia Kliza, Emilia Kościuk, Amelia Lachowiec, Magdalena Miętkiewicz, Dawid Pióro, Maciej Ptak, Weronika Sędłak, Dominik Skowron, Jan Szala, Gracjan Grątkowski, Iga Gratkowska, Zosia Wiater, Basia Brodziak, Helena Hojda, Kamil Rabiega, Janek Brodziak, Natalia Kieratyn. Występy nagrodzono gromkimi brawami. Z dużym entuzjazmem przyjęto występ grupy wokalnej „Show Men” z Szopinka pod kierunkiem Mariusza Giery. Życzenia dla pań w imieniu Wójta i Samorządu Gminy Zamość złożył Konrad Dziuba, zgromadzeni panowie wspólnie odśpiewali sto lat, wręczyli okolicznościowe upominki, a wszystkich zgromadzonych poczęstowali przygotowanym tortem. W dalszej części spotkania wystąpił kabaret „Taka potrzeba” z Łapiguza, a na zakończenie chór „Zorza” z Gminnego Ośrodka Kultury w Skierbieszowie. Organizatorami spotkania dofinansowanego w ramach zadania publicznego pt. „Wspieranie i upowszechnianie idei samorządowej poprzez wdrażanie programu pobudzania aktywności obywatelskiej” byli: Samorząd Gminy Zamość, Koło Gospodyń Wiejskich w Łapiguzie, Sołtys i Rada Sołecka Sołectwa Łapiguz, Stowarzyszenie Kobiet na rzecz promocji i rozwoju środowisk lokalnych 28+, Gminny Ośrodek Kultury Gminy Zamość. EO Tekst piosenki: Jej portret Teskt oryginalny: zobacz tłumaczenie › Tłumaczenie: zobacz tekst oryginalny › Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt Bo tego nie wiesz nawet sama Ty W tańczących wokół szarych lustrach dni Rozbłyska Twój złoty śmiech Przerwany w pół czuły gest W pamięci składam wciąż Pasjans z samych serc Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt To prawda nie potrzebna wcale mi Gdy nie po drodze będzie razem iść Uniosę Twój zapach snu Rysunek ust, barwę słów Niedokończony, jasny portret Twój Uniosę go ocalę wszędzie Czy będziesz przy mnie, czy nie będziesz Talizman mój, zamyśleń nagłych Twych i rzęs Obdarowany Tobą miła Gdy powiesz do mnie kiedyś: wybacz Przez życie pójdę oglądając się wstecz Da da da da da da da da Du du du du du du du du Ta da da du du du du du Ta da da da da da Ta da da da da da Da da da da da da da da Uniosę go ocalę wszędzie Czy będziesz przy mnie, czy nie będziesz Talizman mój, zamyśleń nagłych Twych i rzęs Obdarowany Tobą miła Gdy powiesz do mnie kiedyś: wybacz Przez życie pójdę oglądając się wstecz Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt To prawda nie potrzebna wcale mi Gdy nie po drodze będzie razem iść Uniosę Twój zapach snu Rysunek ust, barwę słów Niedokończony, jasny portret Twój Really what you're nobody knows Because you do not know even the Ty The dancing around the mirrors gray days Your laughter gold shines Broken in half affectionate gesture Filed in the memory is still Solitaire from the same hearts Really what you're nobody knows It's true I did not need When there is time on the way to go I will take your scent sleep Figure lips, the color of the words Unfinished, clear portrait of your I will take it everywhere I save Are you with me or not you Talisman mine, thy sudden musings and eyelashes Gifted you a nice If you say to me once: forgive I go through life looking back Of the of the of the of theOf of of of of of of ofIt has been said that it has theOf the Ta's of theOf the Ta's of theOf the of the of the of theI will take it everywhere I save Are you with me or not you Talisman mine, thy sudden musings and eyelashes Gifted you a nice If you say to me once: forgive I go through life looking back Really what you're nobody knows It's true I did not need When there is time on the way to go I will take your scent sleep Figure lips, the color of the words Unfinished, clear portrait of your Pobierz PDF Kup podkład MP3 Słuchaj na YouTube Teledysk Informacje Bogusław Mec (ur. 21 stycznia 1947 roku w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 11 marca 2012 w Zgierzu) - polski piosenkarz, artysta plastyk, kompozytor. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, zadebiutował w 1970 roku na Łódzkiej Giełdzie Piosenki, otrzymując nagrodę główną, nagrodę publiczności, oraz wyróżnienie specjalne jury. Ma żonę Jolantę i córkę. Dyskografia * 1971 To nie był sen * 1979 Bogusław Mec 2 Read more on Słowa: J. Kofta Muzyka: W. Nahorny Rok wydania: brak danych Płyta: brak danych Ostatnio zaśpiewali Inne piosenki Bogusław Mec (8) 1 2 3 4 5 6 7 8 0 komentarzy Brak komentarzy Rada Języka Polskiego zaczęła kampanię „Język polski jest ą-ę”. Bardzo mi się ta akcja podoba, choć kampania kojarzy się u nas niebezpiecznie – z wrześniem i z sytuacją nie do obrony. Sam jestem zwolennikiem wpisywania polskich znaków w esemesach, za co miesięcznie płacę, lekko licząc, ok. 20 zł. Mam bowiem oddzielnie liczone w rachunku wiadomości tekstowe, a ponieważ w prawie każdej jest kilka polskich ogonków, liczą mi się podwójnie lub potrójnie. Ba, nawet telefon kupiłem sobie taki, żeby te polskie znaki dało się bez większych przeszkód wpisywać. I co z tego dziś mam? W swojej grupie wiekowej (35-44) jestem wśród 80 proc. „zawsze używających” polskich znaków*. Żeby nie było tak różowo – od strony muzycznej kampania nie jest tak bardzo ą-ę. Muszę się w tym momencie czepnąć ścieżki dźwiękowej, bo chociaż Łukasz Zagrobelny w niczym mi nie zawinił, szczególnie w tej szlachetnej sytuacji to przecież można było po prostu wziąć pierwotny, oryginalny pomysł Łony, utrwalony już jako niepisany hymn młodych polskich ogonkowców: Jedna z najładniejszych polskich piosenek po podobnym zabiegu brzmiałaby: „Naprawde jaka jestes / Nie wie nikt”. Jej instrumentalna, wczesna wersja znalazła się na płycie pod tym samym tytułem Włodzimierza Nahornego wydanej oryginalnie w roku 1971. To jeden z tych albumów, który – choć trudno w to uwierzyć – nigdy nie doczekał się wznowienia na CD, aż do teraz, gdy stosowne wznowienie przygotowała firma GAD Records. Pisałem już o jej świetnie przygotowanych reedycjach i naturalnym statusie polskiego Soul Jazz Records. Ale po kilku bombowych strzałach, z których dwa relacjonowałem tu i tu (a do których można dopisać rewelacyjny album „Sweet Beat” Ptaszyna Wróblewskiego) płyta Nahornego jest mimo wszystko pozycją nieco słabszą. To, co wydaje się rewelacyjne w oryginale, traci nieco w wersji instrumentalnej, choć aranżerzy są z pierwszej półki (Ptaszyn, Stańko, Tomasz Ochalski), gra duża orkiestra, a lider sam wykonuje partie solowe różnych instrumentów. Do tego klasyczna okładka Marka Karewicza. Sam pomysł jazzowych opracowań Breakoutów czy Skaldów jako nowego polskiego kanonu wydaje się interesujący, rzecz jest jednak odrobinę przelukrowana, a duża orkiestra utrudnia moim zdaniem złapanie groove’u w stylu najlepszych nagrań ówczesnej zamorskiej bossa novy czy funku. Całość jest więc propozycją dla znawców tematu i kolekcjonerów, zbyt dużo nagrań easy listening z Zachodu trafiło do polski w ostatnim czasie, by podchodzić do tego bezkrytycznie, choć oczywiście należy się Nahornemu i GAD-owi uwaga, bo historycznie to płyta ważna. Tak jak ważne będą kiedyś płyty Łony, a utwory Zagrobelnego już niekoniecznie. Nahornego znajdziecie oczywiście w serwisach streamingowych (że tak wrócę do tematu ostatnich tygodni). Pod warunkiem, że wpiszecie „Wlodzimierz” – tylko WiMP pod jedną płytą podpisuje Włodzimierza Nahornego. Mam wrażenie, że powinniśmy zadbać w równej mierze o świadomość pisowni polskich słów i nazwisk za granicą, także w zglobalizowanych firmach sektora artystycznego (no i w przybudówkach światowych telekomów). Bo jej portret jest na razie dość przygnębiający. WŁODZIMIERZ NAHORNY „Jej portret” GAD Records 2013 Trzeba posłuchać: numer 1, ale każdy już słyszał. * A jednocześnie pomstuję na to, że blogowy serwis WordPress w tej wersji nie pozwala mi na proste wpisywanie z klawiatury polskich – czyli górnych i dolnych – cudzysłowów. Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt Bo tego nie wiesz nawet sama Ty W tańczących wokół szarych lustrach dni Rozbłyska Twój złoty śmiech … Uwielbiam ten poetyczny obraz namalowany piórem Jonasza Kofty, do którego muzykę skomponował Włodzimierz Nahorny, a który wyśpiewał Bogusław Mec. Podczas ostatniej rozmowy telefonicznej z bliską mi osobą, koleżanką jeszcze ze szkoły średniej, poruszyłyśmy wątek naszych wyborów życiowych i ich słuszności z dzisiejszej perspektywy. Mówiłyśmy o emocjach i jak to jest, kiedy emocje górują nad rozsądkiem, czyli o wyższości stanu emocjonalnego nad rozumem w trudnych chwilach naszego życia. Choć czasami wybór jest bardzo trudny i choć wydaje nam się, że żadna z opcji nie jest dobra, to jednak musimy tego wyboru dokonać. A kiedy już wybierzemy jakąś drogę, to, bez względu na to czy okaże się ona słuszna, czy nie, nie powinniśmy żałować tego wyboru i przez to obwiniać siebie, bo przecież zawsze możemy to zmienić. A obwinianie się i użalanie nad sobą niczego dobrego nam nie daje, wręcz przeciwnie, osłabia naszą wolę i wiarę w swoje możliwości. Ja złe czasy traktuję jako doświadczenie, dzięki któremu znajduję się w tym miejscu, gdzie teraz jestem. Wszystko jest po coś i ma głębszy cel, choć nie zawsze to rozumiemy w danej chwili. Wspomniana poprzednio, bliska mi osoba, zaskoczyła mnie pytaniem, czy ja mam w sobie nienawiść, czy nienawidzę, bo jej to uczucie jest nieznane. Przyznam, że zaskoczyła mnie tym pytaniem. Po chwili namysłu potwierdziłam, że tak jak i ona, nie znajduję w sobie nienawiści. Myślę, że jest to uczucie ludzi nieszczęśliwych, niezadowolonych z własnego życia, a przy tym egoistów. To pytanie skłoniło mnie do zajrzenia w głąb siebie i zapytania, jaka jestem. Kiedyś miałam w sobie dużo złości, nie umiałam jej okiełznać, ta złość przybierała rożne formy, ale zwykle kierowałam ją przeciwko sobie. Tendencja do autodestrukcji utrudniała mi życie, odbijała się na moim zdrowiu fizycznym i psychicznym. Jak trucizna, która powoli wyniszcza ciało i duszę. Codzienne przyzwyczajenia, utarte schematy myślowe, silne emocje, często przysłaniają nam naszą prawdziwą naturę. Mówi się, że przyzwyczajenie to nasza druga natura. Coś w tym jest! Trudno sobie wyobrazić poranek bez kawy, albo wieczór bez komputera, czy telewizora. Przyzwyczajenia tworzymy sobie sami, oczywiście, są one zależne od wielu czynników. Bywa, że są wbrew naszej naturze, ale powstają z miłości np. do dzieci. Są też wymuszone przez bliskich, czy otoczenie, jak z poczucia obowiązku, czy powinności. Jak nas całe życie obwinia matka, albo mąż, za wszystko co złe, przypisując sobie jedynie sukcesy, zaczynamy czuć się winne. Jak kilkadziesiąt lat bliska nam osoba powtarza, że to tylko dzięki niej sobie radzimy, to zaczynamy wątpić w swoja wartość i możliwości, boimy się innego życia. A nuż potwierdzi się to jego gadanie, że jestem do niczego. Podobnie jest z naszymi myślami, lękami, które poruszają się utartymi ścieżkami. Ścieżki są wyrobione, wiadomo, że jak już znajdziemy się na wyślizganym torze, to lecimy po równi pochyłej i, nie mogąc się zatrzymać, wpadamy w dołek. Dobrze, jak to jest przyjemny kanał, na którym nadają fajne wspomnienia, marzenia, doznania. Gorzej, jak nie zdążymy się w porę zatrzymać i wpadamy w pułapkę złych emocji, lęków. Myślami w dużym stopniu możemy sami kierować, ale na ich powstawanie i kształtowanie, na precyzowanie naszego światopoglądu, na postrzeganie otaczającego nas świata, duży wpływ ma wychowanie, środowisko w jakim dorastamy i żyjemy. Tak, jak nasionka drzewa, które najczęściej padają wokół pnia, tam przy sprzyjających warunkach zewnętrznych, w przychylnym środowisku, które wytworzyło drzewo-matka, wzrastając w jego cieniu są słabsze. Kiedy wytnie się to dominujące i jednocześnie chroniące je drzewo, są one narażone na różnego rodzaju zewnętrzne zagrożenia, jak na przykład silny wiatr, który może połamać delikatne konary. Po prostu są mniej odporne na wszelkiego rodzaju szkodniki i warunki zewnętrzne. Z innego nasionka, rzuconego przez wiatr na mniej żyzny i podatny grunt, gdzie od samego początku swojego istnienia, roślina walczy z przeciwnościami staje się silniejsza. Nasionko rzucone na ugór, czy skałę, jeżeli się przyjmie, to wyrasta na inne drzewo, ten sam gatunek, a jednak inaczej wygląda, mniejsze, może nie takie ładne, z grubszą korą. Walka z przeciwnościami wzmacnia, otacza je twardą skorupą, przez którą trudno szkodnikom się przedostać. Uodparnia. Jakim ja jestem drzewem? Cóż, nie mam grubej skóry, łatwo mnie zranić. „Co mnie nie zabije, to mnie wzmocni” – nie wiedziałam, że jest to myśl autorstwa Fryderyka Nietzschego, wielkiego filozofa, filologa, prozaika i poety. W przeszłości, ze względów ambicjonalnych, podejmowałam próby zrozumienia jego twórczości, głównie jego chyba najbardziej znanego dzieła „Tako rzecze Zaratustra”. Sam tytuł już jest wiele mówiący o jego treści. Szybko się zniechęciłam, bo ten traktat filozoficzny, osadzony w legendarnym świecie dalekiej i dawnej Persji był napisany trudnym językiem. Właściwie było to jasne, że moje próby były od razu skazane na niepowodzenie; to tak, jakby od trzymiesięcznego niemowlaka wymagać, aby od razu biegał, pomijając okres siadania, raczkowania i nauki chodzenia. Do wszystkiego trzeba dojrzeć, rozwinąć się. To tak, jakby zestawić ze sobą dwoje ludzi: jeden z nich to muzyk, który posiadł umiejętność grania i czytania nut, przez kilkadziesiąt lat nauki i ciężkich ćwiczeń, drugi to człowiek, który nie potrafi ani grać na instrumencie, ani czytać nut. Po czym dać im instrument, nuty i kazać zagrać jakiś utwór. Mimo, że oboje mają dobry słuch muzyczny, podobną wrażliwość, to inaczej poruszają się w sferze muzyki. Pierwszy, skoro tylko usłyszy akord, potafi go przyporządkować danemu utworowi i autorowi, potrafi zagrać dalszą frazę, drugi porusza się w krainie dźwięku po omacku, nawet nie potafi właściwie trzymać instrumentu, a co dopiero zagrać na nim. Ja w sferze filozofii jestem jak raczkujący dzieciak, w dodatku poruszam się trochę po omacku, ale dojrzewam do chęci zrozumienia. Wielka mądrość Nietschego zaczyna powoli do mnie przemawiać, zaczynam ją lepiej rozumieć. Ale żeby zrozumieć te myśli, trzeba się stać wolnym człowiekiem, wolnym od wpływów otoczenia. Cóż, lepiej późno niż wcale. Zachwycają mnie jego jakże wiecznie aktualne myśli: „A ci, którzy tańczyli, zostali uznani za szalonych przez tych, którzy nie słyszeli muzyki”, albo „Nie ma czegoś takiego jak fakty, tylko interpretacje”, czy też „Nie gniewem, lecz śmiechem się zabija.” Przypomniało mi się, jak przed laty wybrałyśmy się z siostrą do Teatru Polskiego na sztukę „Dr Faustus” Thomasa Manna, opartej na stworzonej przez Goethego postaci i historii Fausta. Kocham teatr i śledziłam na bieżąco repertuar wrocławskich scen. Dodatkową zachętą do pójścia na tę sztukę był gościnny występ Jana Frycza w roli tytułowej. Przedstawienie było imponujące, zrobiło na mnie duże wrażenie. Jednak, kiedy w przerwie siostra zapytała, czy rozumiem coś z tego, bo ona nic, nie umiałam jej na to odpowiedzieć. Czułam magię tej sztuki, ale jest to trudne dzieło i dla lepszego zrozumienia jego treści wymaga większej wiedzy, choćby znajomości genezy powstania utworu, historii Niemiec, literatury… Choć najważniejsze dla sztuki jest oddziaływanie na emocje, to jednak zawsze przyda się trochę wiedzy, aby pełniej odebrać treść dzieła. Kiedy brakuje mi słów aby opisać swoje odczucia, przytaczam starą anegdotkę, przeczytaną kilkadziesiąt lat temu w tygodniku Przekrój: Na wystawie malarstwa Henri de Toulouse-Lautrec, zwiedzajacy pyta: -Mistrzu, co przedstawia ten obraz? Na co Toulouse-Lautrec: -Drogi panie, malarstwo jest jak gówno, to się czuje a nie tłumaczy. Dowodem na to, że na naukę i rozwój nigdy nie jest za późno jest fakt, iż dopiero niedawno nauczyłam się pływać. Uwielbiam wodę, morze i całe życie marzyłam aby umieć pływać, tak bardzo zazdrościłam osobom starszym, które poruszały się w wodzie jak ryby. Kilkakrotnie próbowałam się nauczyć pływania, już jako nastoletnia dziewczyna chodziłam na basen przy pl. Teatralnym, potem w wieku dwudziestu kilku lat zapisałam się na prywatną naukę pływania i już pływałam na plecach, pięknie skakałam do basenu, robiąc obrót na plecy dopływałam do brzegu, aż pewnego razu zachłysnęłam się wodą, wpadłam w panikę i zaczęłam się dusić i topić. Nie rezygnowałam jednak, chodziłam na basen, jednak zawsze musiałam mieć brzeg basenu w zasięgu ręki i płytką wodę. Wstydziłam się swoich pokracznych ruchów, kiedy niepotrzebnie wpadałam w panikę, krztusiłam się czasami kilkoma kroplami wody, a to jeszcze bardziej paraliżowało moje ruchy. Za trzecim razem, kiedy już byłam dobrze po czterdzietsce, zainwestowałam w kolejny kurs od podstaw, było mi trochę wstyd, bo większość kursantów to były dzieci, ale na szczęście było też kilka osób w moim wieku. Przerobiłam wszystko od początku, nurkowanie, oddychanie. Efekt nie był zadawalający. Panika mnie blokowała, basen ograniczyłam do ćwiczeń wzmacniających mięśnie kręgosłupa. Kiedy przeprowadziłam się do Fürth, raz w tygodniu korzystałam z miejscowego krytego kąpieliska, gdzie ćwiczyłam zumbę, ćwiczyłam w wodzie i relaksowałam w grocie solnej. Tak jest do dzisiaj. W czasie wakacji dużo czasu spędzałam z wnuczką na Fürthermare, ona też bardzo chciała pływać, wykorzystywałam więc swoją wiedzę teoretyczną, nabytą na kursach pływania, ucząc ją nurkowania, oswajania się z wodą. Miałyśmy bardzo dużo czasu na to, wodę o różnej głębokości, na basenie na ogół raczej nie było tłoku. Kiedy ona zaczęła pływać, początkowo pieskiem, ja też się przy niej uczyłam. Teraz obie pływamy już żabką. Natomiast w walce z atakami paniki pomógł mi mój małżonek, nieustannie przekonując mnie, że woda jest mi przyjazna i że jestem w niej bezpieczna. Największy problem bowiem stanowiła blokada psychiczna, pokonanie podświadomego lęku, umiejętność rozluźnienia się w wodzie. Wiedziałam, że wszystko jest w mojej głowie, ale nie umiałam pokonać tego lęku i nie wierzyłam już, że kiedykolwiek mi się go uda zwalczyć. Najważniejsze, że w końcu przekonałam się i udowodniłam samej sobie, że można. Do tego potrzebowałam dużo cierpliwości, ciepła i miłości. Niby nic, a jednak bardzo dużo! Naprawdę jaka jestem, nie wie nikt – tego nie wiem nawet ja sama. Ciągle odkrywam siebie na nowo. Nie boję się tego robić, lubię przecież tajemnice i niespodzianki. w PG nr 2 odbył się Tydzień Nauk Humanistycznych. zł – zł ‎ 269 zł ‎ 389 zł; Kolor. Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt… 12 lut 10 14:30 Ten tekst przeczytasz w 4 minuty. „Naprawdę, jaka jesteś, nie wie nikt,Bo tego nie wiesz nawet sama ty…“ — Jonasz Kofta. Zobacz stronami; Zobacz wszystko; Do góry. Ostatnia aktualizacja 22 maja 2020. Jednym z zadań było znalezienie sobie „accountability buddy” tzw. The Doors began with a meeting between acquaintances Jim Morrison and Ray Manzarek, both of whom had attended the UCLA School of Theater, Film and Television, on Venice Beach in July told Manzarek he had been writing songs: "I was taking notes at a fantastic rock'n'roll concert going on in my head", and with Manzarek's encouragement sang "Moonlight Drive". Jednym z zadań było znalezienie sobie „accountability buddy” tzw. NAPRAWDĘ JAKA JESTEŚ, NIE WIE NIKT Siostry Wika i Zuzia Mockałło w zeszłym roku zaczęły nowe życie jako gospodynie domu gościnnego Mazurus - dom gościnny, który prowadzą z trzecią siostrą - … KOPIUJ LINK. Zaczęło się dawno, dawno, Najdawniej jak pamięć sięga, Tam skąd bierze początek Rodzaju ludzkiego wstęga. Ile dla mnie znaczysz? KOPIUJ LINK. Dokonaj odpowiednich zmian na swoim profilu lub skontaktuj się z Biurem Obsługi Klienta. Widok: Zobacz wszystko . Radio FMS Gdynia program z cyklu - Bez Znieczulenia: Portret matki Polki. Nie zawsze wiem, czego chcę. Tydzień Nauk Humanistycznych. bezpieczeństwa, Brian Krebs, chińscy cyberprzestępcy zarazili sieci setki tysięcy organizacji narzędziami,które dają napastnikowi całkowity zdalny dostęp do zarażonych systemów. A przecież każdy widzi co innego, patrzy swoimi oczami, ze swojej perspektywy i jego interpretacja często więcej mówi o nim, niż o nas. partnerki motywatorki na naszej tajnej FB-kowej grupie. Moja mama jest nauczycielką, dlatego wiem, że nauczyciele mają wiele dodatkowych zajęć, które absorbują ich czas przeznaczony dla rodziny. Zablokuj tego użytkownika i rozmawiaj z tymi, którzy naprawdę Ci się podobają. Naprawdę jaka jestem nie wie nikt - damska koszulka z zabawnym nadrukiem przedstawiającym koszulce damskiej Produkcja: Polska, z troską o naturalne środowisko Materiał: 100% bawełna Tkanina: wytrzymała, o gramaturze 190 g/m² Krój: regularny Rodzaj dekoltu: okrągły Wykończenia: podwójne szwy Gwarancja: 24 miesiące O nadruku Technologia … Uczestniczę w pewnym szkoleniu (którego szczegóły ujawnię w tym roku). osoba 3. Wiele razy byłem zły, kiedy mama musiała iść do pracy na „jakieś” popołudniowe spotkanie z poetą, wernisaż, czy koncert. "Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt. Niestety nie możesz wysłać wiadomości, gdyż Twoje konto jest zablokowane. [Verse 2] Em E7 Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt, Am D7 To prawda nie potrzebna wcale mi. W dniach Naprawdę, jaka jesteś, nie wie nikt... Utworzono: wtorek, 30/03/2010 Odsłony: 2185. Te duże i te malutkie!!! Zdarzają się takie dni, kiedy próbuję po kolei nazywać moje tęsknoty i niespełnienia, ale niewiele z tego wychodzi. Przyszedł człowiek, świat bierze doskonalszą postać, Ale jeszcze to dzieło nie mogło tak zostać. FACEBOOK | 26 . TWITTER. „Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt, bo tego nie wiesz nawet sama Ty…” Dlaczego o Niej. Z bogatego programu udało nam się zrealizować TWITTER. Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt...XXI wiekGaleria autoportretuExpressionism Edytuj dane profilowe. E-MAIL. TWITTER. W dniach Oliver Hirschbiegel, twórca "Upadku", w swoim najnowszym filmie podejmuje próbę zmierzenia się z legendą księżnej Diany. Bo tego nie wiesz nawet sama Ty" - śpiewał Bogusław Mec. E-MAIL. Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt… utworzone przez Celestyna D. Osiak | Sty 22, 2014 | Dusza | 0 komentarzy. Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt … Strona główna » Aktualności » Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt … Wszystkim naszym kochanym Paniom z Hetmana , tym młodym i jeszcze młodszym, z okazji Święta Kobiet , pragniemy złożyć z serca płynące życzenia: Z bogatego programu udało nam się zrealizować w PG nr 2 odbył się Tydzień Nauk Humanistycznych. W dniu wczorajszym w Centrum Kultury o godzinie odbył się wieczorek ,,Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt”. Uczestniczę w pewnym szkoleniu (którego szczegóły ujawnię w tym roku). Historia. Ja... niezbyt anielska . W dniu Waszego święta życzymy uśmiechu i […] Dinozaury były przez długi czas uważane za zmiennocieplne gady. "Diana": naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt… - recenzja Małgorzata Steciak. Źródło: Jej portret w: Wiersze, Toruń 1994, s. 19. Wszystkie teksty Gazety Wyborczej od 1989 roku Szukanie zaawansowane. Jonasz Kofta 57 polski poeta, dramaturg, satyryk, i piosenkarz 1942 - 1988. E-MAIL. Naprawdę, jaka jesteś, nie wie nikt... Utworzono: wtorek, 30/03/2010 Odsłony: 2166. partnerki motywatorki na naszej tajnej FB-kowej grupie. JAKI BYŁ NAPRAWDĘ - NIE WIE NIKT... 19 kwietnia 1988 roku zmarł Jonasz Kofta, poeta, dramaturg, satyryk, tekściarz i malarz. naprawdĘ jaka jesteŚ, nie wie nikt Nieraz spędziłyśmy masę czasu zastanawiając się, w co się ubrać, co inni o nas pomyślą i czy to będzie to, co chcemy. Facebook Twitter Pinterest "Naprawdę jaka jesteś Nie wie nikt Bo tego nie wiesz Nawet sama ty W tańczących wokół Ciemnych lustrach dni Rozbłyska twój Złoty śmiech Przerwany wpół Czuły gest W pamięci składam wciąż Pasjans z samych serc (...)" Janusz Kofta Drogie Czytelniczki! "Moja droga kobiecości. Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt… January 22, 2014. Filtry Rozmiar. 18 wrz 13 10:06 Ten tekst przeczytasz w 2 minuty. KOPIUJ LINK. Niestety nie możesz wysłać wiadomości, gdyż Twoje konto jest zablokowane. po prostu gotowa na życie . Zmiana koloru włosów - niby szczegół, a jednak ... Moja siostra - przez całe życie brunetka - zmieniła pewnego dnia kolor na platynowy blond. Strona główna / COLLECTIONS / KUP / Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt. Inne kobiety zaczęły pisać o sobie, kim są i jakie mają doświadczenie. I Jonasz zaczął pisać „Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt”. niezbyt diabelska . NAPRAWDĘ JAKA JESTEŚ, NIE WIE NIKT Natalia Sosin Krosnowska – dziennikarka, prowadząca program „Daleko od miasta” w Domo+, autorka książki „Cisza … Dokonaj odpowiednich zmian na swoim profilu lub skontaktuj się z Biurem Obsługi Klienta. Miałam ostatnio ciekawą sytuację. Dla Zdzisławy Sośnickiej napisał „Kochać znaczy żyć”, dla Alibabek – „Kwiat jednej nocy”. Jak poinformował ekspert ds. Naprawdę, jaka jesteś, nie wie nikt... _ Strona | 1 | 2 | 3 | | Wygenerowane przez JAlbum & Chameleon skin | Help Tematy ty, nikt. idealna ja!!! Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt! Dlaczego mężczyźni nie zauważają tych niezwykłej wagi drobiazgów, które dotyczą kobiet? Cena. Inne tagi. Tydzień Nauk Humanistycznych. Dinozaurze, jaki naprawdę jesteś, nie wie nikt 12 lipca 2006, 17:21. XXS XS S M L XL Nie znaleziono żadnej pozycji spełniającej kryteria wyszukiwania. wybory MISS Szkoły oraz koncert muzyczno-poetycki, a cały tydzień przedstawiał się następująco. FACEBOOK | 0. Filmik amatorski, który powstał w czasie weekendowych sesji portretowych dla kobiet zorganizowanych w moim studio. Koncepcją, ideą było przedstawienie kobiet, które odnalazły w swoim życiu sens poprzez realizację swoich aspiracji, czerpiąc z tego ogromną satysfakcję, ekscytację. poświęcony tym razem kobiecie. Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt… 12 lut 10 11:22 FACEBOOK | 0. Dla niektórych to poezja, dla mnie jest jednak - samo życie. D7sus4 D7 Gmaj7 Cmaj7 Gdy nie po drodze będzie razem iść, Am/C Edim7 Am6 Am Em/G Em/F# Am/A Uniosę Twój zapach snu, rysunek ust, barwę słów Am Em/B Bm7 Em Em/B E/E E7/F# E7/Ab Nie dokończony, jasny portret twój. poświęcony tym razem kobiecie. Pod modrym niebem, w pierwszym chłodzie, Pierwszą wiosną w pierwszym maju. Miałam ostatnio ciekawą sytuację. Nie zawsze wiem, jaka jestem. Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt. osoba 2. 0 1 1 1 1 1. Pete Heller Big Love Wiki, 9-1-1 Season 4 Episode 1 Watch Online, Companies That Test On Animals, Tornado In Nc Today, Msss Jobs Puerto Rico, Boston Sheraton Closed,

naprawde jaka jestes nie wie nikt tekst piosenki